Lees het verhaaltje: "Ooit breken we" op verhalenlezen.

"Ooit breken we".

U leest om dit moment het verhaal "Ooit breken we" gepost door Hanna. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Hanna
Gepost op: 2009-11-27

Verhaal:

"Ooit breken we"
Hoofdstuk I

Het was de eerste schooldag in Engeland. Ik, Melissa Hardysson was verhuist van een klein dorp in Amerika naar Engeland. Het was een lange reis, maar ik had 'm toch achter de rug gekregen. Ik maakte me klaar en met een zenuwkriebel over mijn rug stapte ik op mijn fiets.
"Zal ik nog even meefietsen, voor het geval je de weg niet weet?" had mijn vader nog gevraagt. Ik was boos geworden en geschreeuwt dat hij zich niet aan moest stellen en dat ik oud genoeg was om zelf de weg wel te vinden.
Achteraf bedacht ik dat ik beter ja had kunnen zeggen. Na drie keer foutgereden te zijn, had ik de school eindelijk gevonden.
Aangekomen durfde ik niemand aan te kijken. Ik zette mijn fiets in een rek en liep zonder op of om te kijken naar de ingang van de school. Omdat ik niet keek, botste ik uit mijn stommiteit tegen iemand op. Het was een jongen en hij viel op de grond.
"Oh, sorry," mompelde ik en met een rood hoofd liep ik de school binnen. Ik keek nog even achterom of ik de jongen niks ernstigs had aangedaan, maar het viel mee en toen merkte het me pas op hoe bewonderend knap de jongen was. Na een aantal seconde, wat trouwens uren leken te duren, draaide ik me weer om en zocht mijn lokaal op. 221, daar moest ik zijn. Ik sjouwde met mijn boekentas twee lange, steile trappen op. Het was best een eind, maar eindelijk boven aangekomen viel het achteraf toch wel mee. Toen ik bij mijn klas aankwam, leek het wel alsof mijn hart een salto maakte; Die jongen waar ik tegen opbotste zat bij mij in de klas! Veel erger kon het niet worden. Zonder hem aan durven te kijken liep ik naar binnen. Wat kinderachtig: er stonden naambordjes op de tafels. Met een zucht zocht ik mijn naam op. Ik zat naast ene Juan, die erg populair bleek te zijn. Ieder meisje zwaaide naar hem en iedere jongen gaf hem een vriendschapsklopje op zijn schouder. Iedereen lachte en trekte geen aandacht van mij, wat ook niet hoefde, ik was veel liever alleen.

In de grote pauze stond Juan ineens naast me.
"Hai," zei hij.
Ik keek op en het verbaasde me dat hij iets tegen me zei. Hij had nog nooit iets tegen me gezegt.
"Hai," zei ik terug. Hij leek verder ongeïnteresseert te zijn en liep naar zijn vrienden. Daar begon hij te lachen en er liepen een paar meisjes naar hen toe. Ik zag dat een meisje zich behoorlijk op Juan uitsloofde. Maar Juan trok zich er niks van aan en zag haar niet eens staan. Dan zou hij mij vast ook niet staan, dacht ik achteraf en ik liep de aula binnen. Ik haalde een broodje kroket en beogn die gulzig op te eten. Wat kon ik eten! Ik schaamde me voor mijn gedrag en besloot met mijn mond dicht te eten. En verder kon ik alleen maar aan Juan denken.

Hoofdstuk II

Een aantal dagen later zat ik die morgen aan het ontbijt.
"Heb je al leuke jongens ontmoet, op je nieuwe school?" vroeg mijn vader.
Moest hij dat nou weer vragen? Hij wist dat ik dat niet durfde te zeggen.
'Nee,' zei ik dus maar.
Vlak na mijn antwoord kwam mijn stiefmoeder de trap af geholt.
"Abel ga alsjeblieft achter die ontbijttafel vandaan en doe iets nuttigs!" riep ze tegen mijn vader.
Hij stond op en begon de huiskamer op te ruimen.
Wat haatte ik mijn stiefmoeder. Ze had altijd commentaar op papa, en papa trekte zich er niets van aan. Ik zou er dolgraag iets van willen zeggen, maar ik wist wel dat ik dan een week huisarrest zou krijgen. Mijn stief moeder is naast haar mopperigheid, ook verschrikkelijk streng.

Op school was het nog erger. Iedereen, voornamelijk de meisjes uit mijn klas, keken me na. Ik hoorde dat ze jaloers waren omdat ik naast Juan zat.
Toen de bel ging zat ik als eerste op mijn plek. Eén meisje hoorde ik "nerd" over mij zeggen. Ik snapte er niks van. Wat is daar nou nerd aan? Misschien omdat we wiskunde hadden, of misschien omdat iemand haar wijsgemaakt had dat te laat komen cool was? In ieder geval trok ik me niks van het meisje aan en even later kwam Juan weer naast me zitten.
Midden onder de les kreeg ik een briefje op mijn tafel. Hij was van Juan.

"Je bent knap.

grtz, jwz."

Dat stond erop. Ik wou Juan met grote ogen aankijken, maar die zat aandachtig te luisteren naar de lerares en deed alsof het niet van hem was. Misschien was het niet Juan. Weer kreeg ik een zenuwkriebel.

De dagen gingen steeds sneller voorbij. De band tussen Juan en mij bleef minnetjes, en de band tussen mij en de rest van de klas was ook helemaal niks geworden. Iedereen noemde me "die stille" omdat ik zo verlegen was. Ik kon moeilijk vrienden maken, maar mijn gevoelens voor Juan waren niet op.
Ik merkte dat ik verliefd begon te worden en het werd nog steeds erger ook. Na een tijdje hadden we verkering, maar niemand van de klas wist er iets van. Blijkbaar wou Juan alleen buitensschooltijd contact hebben, en natuurlijk met stiekeme briefjes onderschooltijd. Ik snapte niet waarom hij niet met de klas wou delen waarom we verkering hadden. Weer mijn zelfde gedachten: Misschien omdat hij zich voor me schaamde, misschien omdat hij ook niet zo'n goeie band met de klas had, maar daar leek het nergens op: bijna elk meisje was verliefd op hem en bijna elke jongen was bevriend met hem.

Hoofdstuk III

Ik zat zo in mijn verliefdheid gedipt, dat ik nieteens in de gaten had dat Juan me weleens uitlachte, en over me roddelde. Dat boeide me niks, want als er niemand bij was, zoende hij me en we hadden zelfs al een keer gevrijd. Er kon niks mis gaan met onze verliefdheid. Ik liet ook niet merken dat ik het moeilijk vond om onder schooltijd niet met hem te communiceren, behalve dan op negatieve toon. Het was wel duidelijk dat hij zich voor me schaamde. Op een dag kon ik me niet beheersen en vloog het er gewoon uit.
"Waarom schaam je je voor mij?" Het was eruit voor ik er erg in had.
Juan werd boos.
"Waarom vraag je dat?"
"Omdat ik het wil weten"
Juan gaf me een klap in mijn gezicht. Hij begon me te zoenen en toen we even stopte, zei hij: "Ooit breken we,". En dat klopte. De dagen erna, buiten schooltijd hadden we steeds minder contact. Het was steeds slechter en op een gegeven moment zeiden we gegeens "doei", of "hoi", meer tegen elkaar. Misschien was de liefde dan nu wel echt voorbij.

Einde.

Aantal keer bekeken: 2835
Waardering: 7.27 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 284 bezoekers online